ارومیه شهری با قدمت 7000 ساله با داشتن پیشینه تاریخی و فرهنگی و آثار و ابنیه به جای مانده از گذشتگان با داشتن منابع و ذخایر غنی و فرصتهای فراوان رشد و توسعه در طول سالیان متمادی که باید هم رده با شهرهای توریستی و مشهور جهان باشد چرا تا این حد محجور مانده است؟ در مقایسه شهرهای همسان با ارومیه در همسایگی سایر استان ها و کشورهای همسایه به سادگی می توان دریافت که این شهر کم از همسایگان خود ندارد اما چرا با سرعت آنها پیشرفت نمی کند این خود جای تفکری عمیق دارد که ریشه آن را باید در رفتارهای خودمان جویا باشیم.

بزرگی می گفت : (( بزرگی به عقل است نه به سن سال ))

چقدر زود فراموش کردیم که ((شهید مهدی باکری)) آن شهردار بی بدیل با افتادگی خاصش- آنکه خود در جوب آب فرو رفت تا محل رفت و آمد پیرزن همشهری را باز کند- زمانی که می خواست برای بزرگی و عظمت این شهر قدم بردارد آنقدر عرصه را برایش    تنگ کردیم تا مجبور به مهاجرت شود و نتیجه جز این نشد که آن بزرگوار به جای آنکه نام و آوازه اش در ارومیه بزرگتر شود در جای دیگری از میهن اسلامیمان پرآوازه شد و ما همشهریان بی مهرش چقدر باید شرمنده اش باشیم که تنها بر تابوت خالیش گریستیم.

کمی یه عقب برمیگردیم در سالها قبل در بحبوحه درگیریهای عوامل ضد انقلاب در همین استان خودمان که خبر رسید شهرستان سلدوز به دست نااهلان افتاده و چه بسا خانواده هایی که گرفتار در دام این سرکردگان ضد انقلاب بودند، در این میان خبر رسید ((مرحوم حاج غلامرضا حسنی)) خودمان با شجاعتی وصف ناپذیر در دل دشمن زد و منطقه را از لوس وجود اشرار پاک کرد، ولی حافظه ما خیلی ضعیف بود و چه زود فراموش کردیم رشادتهای آن بزرگوار را و نه تنها حفظ اسطوره نکردیم بلکه با بی مهری پشت سر ایشان جوک ساختیم و دهان به دهان آن را پخش کردیم و این اواخر عمر چقدر محجور ماند، حال آنکه اینگونه افراد شاخص در هر منطقه ای به اسطوره و الگوی آن منطقه تبدیل می شوند.

و چه بسیار از این اسطوره ها در شهرهای دیگر داریم که هرکدام افتخاری بوده و هستند برای این شهر که اگر پایشان به ارومیه برسد کاری می کنیم که از آمدنشان پشیمان شوند، براستی ما را چه شده است که به مانند قطبهای همنام آهنربا سعی در دفع کسانی داریم که در پی پیشرفت و آبادانی این شهر هستند.

چرا ارتفاع سقف پیشرفت و بزرگی را در این شهر به این اندازه کوتاه کرده ایم، چرا شخصی که قلبش برای این شهر و شهروند  می تپد کاری می کنیم که به ناچار بر سر دو راهی انفعال یا هجرت یکی را انتخاب کند، راه سومی برایش باقی نمیگذاریم ، که اگر ماند، سودای بزرگ شدن نداشته باشد چرا که کوتاهش می کنند و اگر نمی تواند کوتاه بماند هجرت از این دیار تنها چاره درد اوست، اصلا ما با محبوبیت مشکل داریم و اگر دیدیم کسی محبوب است لاجرم مغضوبش می کنیم.

وقتی فکر می کنم ارومیه با آن تاریخ کهن و با این جغرافیای غنی نتوانسته بزرگ شود و خودی بنمایاند همه را در یک ضعف اجتماعی یافتم و دیدم همه به وسعت تاریخمان مقصریم، ارومیه محل کارهای بزرگ نیست، کار بزرگ روحیات فراخ و بزرگ می طلبد و شهر من افسوس که آدمهایت تحمل انسانهای بزرگ را ندارند، آری همه خطاکاریم، ما نمی توانیم بزرگانمان را تحمل کنیم چون سقف بزرگی در ارومیه بسیار کوتاه است و اگر ظرفیت بزرگ شدن داری دو راه بیشتر برایت نیست، بمان ولی کوتاه بمان یا هجرت کن و بزرگ شو .

حال با توصیف موارد فوق باید چشمانمان را گشوده و با دیدگاهی بازتر بنگریم فردی را که با تلاشهای خستگی ناپذیر خود و مجموعه تحت امرش ظرف 5 سال با تحمل تمام ناملایمات و مشکلات سر راهش و با دیده و دلی به وسعت اقیانوس، شهری اینگونه آباد ساخت که پیشرفت و زیباییش به یکباره زبانزد خاص و عام شهرهای میهن پهناورمان باشد، آری درست حدس زده اید چرا که نیاز به هیچ توضیحی در باره ایشان جهت شناساندن نیست و کسی نیست جز (( حاج محمد حضرت پور شهردار ارومیه)) ، با کمی بازگشت به گذشته و اندک مقایسه ای می توان دریافت که شهردار حال حاضر ارومیه چه خدمت بزرگی به ارومیه و شهروندانش کرده است.

حال آیا شایسته است که به جای قدردانی و همکاری با اینچنین فرد بزرگی که تمام هم و غمش آبادانی این شهر و مردمانش است، دانسته یا ندانسته، سهواً یا عمداً تیشه به ریشه اقدامات شهرداری ارومیه بزنیم؟ آیا بهتر نیست تفکر کنیم که آیندگان درباره طرز برخوردمان با این بزرگوار و اقداماتش چگونه قضاوت خواهند کرد؟